By Arnold Jansen op de Haar
The older I get, the more I’m plagued by nostalgia: for things and people. For example, I feel nostalgic about Tony Blair, who didn’t really become interesting until he invaded Iraq.
Don’t get me wrong: I’m not in favour of war, and if I were Tony I would wait a while before returning. But I immensely like politicians who go against the tide, because they look ahead. The better it goes in Iraq, the more – with hindsight – Tony turns out to have been right.
I get the impression that the people who continue to protest against Tony’s role in the Iraq war don’t have Iraq’s interests at heart but simply loathe Tony.
Tony also has another image problem: he’s earning rather a lot of money. Even socialists are keen to make a lot of money after they’ve retired from politics.
I’m not a socialist: in our household we weren’t allowed to vote socialist, and besides, I live in another country. When I was growing up, socialists were mainly people who wanted to earn money without having to do much work. Nowadays this has become common practice among footballers and bank directors.
And Tony has discovered it: Tony received generous fees for advising Kuwait and Kazakhstan. It’s Tony taking on Borat’s role ‘for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan’. You too can hire Tony: he will turn up for just 200,000 pounds.
Last week Tony reappeared on Labour’s platform. He had his picture taken with Labour leader Ed Miliband. Tony is going to fill in Labour’s take on the legacy of the Olympic Games for Great Britain. Not exactly a high-profile role, but enough to prompt ‘Tony’s Back’ headlines in the papers.
Cherie was also in the photo but I’ve got less nostalgic feelings for her. In photos, Cherie always looks as if she’s not quite ready. One of her limbs is out of place or she’s still exercising one of her facial muscles. If I had a wife like that I would invade a different country every week.
If Ed Miliband wins the election, I hope he doesn’t invade anywhere. In my opinion you cannot invade a country if you have a lisp.
Another piece of news this week was that during the Second World War the Nazis planned to blow up Churchill with a bar of chocolate. It reminded me of an exploding cigar.
Winston Churchill is another person I sometimes feel that I miss, even though I can’t remember him: I was just two years old when he died.
But I feel nostalgic about him because he was a wonderful eccentric who spotted danger well ahead of everyone else, and who, what is more, didn’t look like a retired tennis player. On the other hand, Ed Miliband looks as if he has crashed out of the Wimbledon semi-finals no fewer than four times.
The current generation of politicians is just too ordinary. I already miss Boris Johnson’s time as prime minister and he hasn’t even been PM yet! If there is a disaster during the Olympic Games, I’m sure Boris will keep calm.
I can feel nostalgic about the strangest things: for example, about the Three Musketeers – not the TV series, but the Dutch chocolate bar filled with caramel. I believe it’s called a Curly Wurly in England. I can still vividly remember the Dutch ad: ‘The Three Musketeers: as long as a sabre, an adventurous treat.’
In the Netherlands there is a Fairtrade chocolate bar called Tony’s Chocolonely, ‘slavery-free chocolate’. They recently abandoned Turkish hazelnuts, ‘because they are picked by children’.
This could be something for Tony Blair: Tony promotes a totally politically correct non-profit chocolate bar. ‘We guarantee that this chocolate bar is not produced in Kazakhstan.’
Suddenly I can see him, old and broken, going from door to door, looking at you with his lonely trustful dog’s eyes. In his hand is a Tony’s Chocolonely accompanied by a Mon Chéri, a cherry liqueur chocolate dressed in a rather garish wrapper.
© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
You can leave your comment on our forum.
Nu moet u mij niet verkeerd begrijpen. Ik hou niet van oorlog. En als ik Tony was, zou ik nog even wachten met mijn terugkeer. Maar ik hou enorm van politici die tegen de stroom in zwemmen. Omdat ze vooruitkijken. Hoe beter het gaat met Irak, hoe meer Tony achteraf gelijk krijgt.
Ik heb de indruk dat de mensen die nog altijd tegen Tony’s rol in de Irakoorlog protesteren niet zozeer geïnteresseerd zijn in Irak maar gewoon een hekel hebben aan Tony.
Tony heeft nog een imagoprobleem. Hij verdient nogal veel geld. Na hun politieke carrière gaan ook socialisten graag veel geld verdienen.
Ik ben geen socialist. Van huis uit mocht ik niet eens stemmen op socialisten. Bovendien woon ik in een ander land. Maar socialisten waren in mijn jeugd mensen die zonder veel te doen toch geld wilden verdienen. Dat is inmiddels ook gemeengoed onder voetballers en bankdirecteuren geworden.
En Tony heeft het ontdekt. Tony adviseerde Koeweit en Kazachstan. Daar werd Tony ruim voor betaald. Tony in de rol van Borat ‘for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan’. U kunt zelf Tony ook inhuren. Dan komt hij bij u langs voor 200.000 pond.
Vorige week was Tony weer in beeld bij Labour. Hij poseerde samen met Labour-leider Ed Miliband. Tony gaat voor Labour nadenken wat de erfenis van de Olympische Spelen voor Labour en Groot-Brittannië kan betekenen. Niet de meest prestigieuze functie maar de kranten kopten al ‘Tony’s Back’(‘Tony is terug’).
Cherie Blair stond ook op de foto. Naar Cherie heb ik iets minder heimwee. Cherie staat altijd op de foto alsof ze er nog net niet klaar voor is. Een van haar ledematen zwaait nog ergens door het beeld of ze is nog net even aan het oefenen met een van haar gezichtsspieren. Als ik zo’n vrouw had viel ik elke week een ander land binnen.
Mocht Ed Miliband de volgende verkiezingen winnen dan hoop ik niet dat hij een land binnenvalt. Persoonlijk vind ik dat je niet lispelend een land kunt binnenvallen.
Deze week werd ook bekend dat de nazi’s tijdens de Tweede Wereldoorlog Winston Churchill hadden willen opblazen met een reep chocola. Ik moet opeens aan een klapsigaar denken.
Winston Churchill, daar kan ik ook heimwee naar hebben. En ik heb Winston Churchill niet eens bewust meegemaakt. Toen hij stierf was ik twee.
Maar ik heb heimwee naar hem omdat hij lekker excentriek was, het gevaar eerder zag dan alle anderen en er in elk geval niet uitzag als een gepensioneerde tennisspeler. Ed Miliband kijkt daarentegen alsof hij vier keer in de halve finale van Wimbledon is gestrand.
De huidige generatie politici is te normaal. Ik heb nu al heimwee naar Boris Johnson als premier. En hij moet het nog worden! Als er iets misgaat tijdens de Olympische Spelen heb ik het idee dat Boris rustig blijft.
Ik kan heimwee hebben naar de gekste dingen. Zoals naar De Drie Musketiers, niet de tv-serie maar het gelijknamige chocoladeproduct gevuld met karamel. Ik geloof dat ze het in Engeland Curly Wurly’s noemen. Ik kan de Nederlandse reclame nog dromen: ‘De Drie Musketiers, zo lang als een degen, avontuurlijk lekker’.
In Nederland bestaat een fairtrade chocoladereep: Tony’s Chocolonely, ‘slaafvrije chocolade’. Onlangs zijn ze nog afgestapt van Turkse hazelnoten, ‘omdat die door kinderen geplukt worden’.
Misschien iets voor Tony Blair: Tony promoot een volledig politiek correcte chocoladereep zonder winstoogmerk. ‘Deze chocoladereep is gegarandeerd niet geproduceerd in Kazachstan.’
En opeens zie ik hem oud en versleten langs de deuren gaan, met die eenzame, trouwe hondenogen. In zijn hand Tony’s Chocolonely. Samen met Mon Chéri, een kersenbonbon in een net iets te opzichtig jasje.
© Arnold Jansen op de Haar
 window.___gcfg = {lang: 'en-GB'}; (function() {   var po = document.createElement('script'); po.type = 'text/javascript'; po.async = true;   po.src = 'https://apis.google.com/js/plusone.js';   var s = document.getElementsByTagName('script')[0]; s.parentNode.insertBefore(po, s); })();
U kunt reageren op ons forum.
Eerdere columns:
