Skip to main content

Column: To Jamie Oliver’s Taste

Column: De smaak van Jamie Oliver

March 28, 2010

By Arnold Jansen op de Haar

I am not sure what they think about this in the USA; first the Brits sent them Borat (Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan), followed by Stephen Fry, who during a TV series answers questions such as: ‘How do I hypnotise a lobster?’ in his own inimitable fashion. As if this wasn’t enough, the Golden Globes were dominated by Ricky Gervais.

 

Now Jamie Olivier follows hot on their heels. He doesn’t waste any time at all; he takes the bull by the horns and starts a battle against obesity in America.

 

Recently the first episode of Jamie Oliver’s Food Revolution was broadcast by ABC on US television. After his success in persuading the British government to fund a healthier diet for school children, it is now America’s turn to receive his attention, in particular Huntington, West Virginia, the unhealthiest city in the USA.

 

To start with they had to get used to the term ‘lunch ladies’; on the internet people from Huntington referred to them, somewhat offended, as food service staff. Actually, they were not at all pleased with the fact that someone had taken it upon himself to tell them what to eat.

 

But Jamie has a valid point. The first episode shows school kids having pizza for breakfast. Children no longer drink normal milk, instead they prefer strawberry and chocolate flavoured varieties.

 

When he showed a group of pupils in a local school a bunch of tomatoes, in answer to his question: ‘What do you think these are called?’, a little boy replied: ‘Potatoes.’

 

This all happened in Huntington, which derives its local notoriety from the Hot Dog Festival held on the last Saturday in July. ‘It celebrates the unique variations of local/regional hot dogs.’

 

Once upon a time I was perusing the breakfast menu in Wichita Falls, Texas – indeed, on the way to Amarillo. One of the dishes came with the recommendation: ‘guaranteed to contain eighteen eggs’. During my visit I was introduced to a very attractive Miss Wichita Falls 1986, but to get used to eating eighteen eggs in one go is really too much.

 

Bad taste is an acquired habit, and this does not only apply to food. During many occasions of wine testing by consumers it isn’t unheard of for the cheapest wine to come out on top, simply because that is what the members of the panel drink at home.

 

Developing a good taste doesn’t only apply to food and drink either, the same is true for the arts. Suppose you were to confront the inhabitants of Huntington with a beautiful poem by W.H. Auden or a male ballet dancer in tights, the chances are that they will run a mile. It’s too daunting a project to tackle in earnest.

 

In The Netherlands I can also watch Italian and German cookery programmes. It is hard to keep your attention on the food when watching Italian shows, as the most delicious dish is usually the beautiful hostess, this apart from the fact that I rarely cook a whole squid.

 

The Germans also have their favourite cookery programmes. From watching them I have learned that a knob of butter is essential to any German dish. Their most famous TV chef is Horst Lichter, his name means lighter, however there is nothing ‘light’ about Horst or his recipes. He has written a cookery book called: Everything Doused in Butter. When Horst has finished his cooking I feel like cleaning my TV screen.


Well, the Dutch cuisine is not that dissimilar. Our national dish is hotchpotch; we simply excel in mashing things up. We pile this mash onto our plates and make a small indentation on top to pour in the gravy. Every country has its idiosyncratic habits.

 

For example, Scotland is rightly famous for producing exceptional beef. Nonetheless, when frequenting Scottish restaurants, I have quite often been served steaks of such a toughness that I could have used them to re-sole my shoes. This is too sensitive an issue to be tackled by an English TV chef.

 

Jamie, rest assured, your work is cut out for you in the rest of the world. I can only accommodate one cooking pan at a time, but at least I use fresh ingredients and, because I work from home, I even create my own beef stock.

 

Cooking on a hob with just one ring, accompanied by a Dutch novelist: I envisage great possibilities for this concept, first the TV series, of course, followed by the book. The missing ingredient? A lovely Italian lady presenter.


© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
 
You can leave your comment on our forum.
 
Previous columns:























Ze zullen wel denken in Amerika. Eerst hebben de Britten Borat gestuurd (Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan). Toen Stephen Fry, die in een tv-serie op onnavolgbare wijze antwoord vindt op vragen als: ‘Hoe hypnotiseer ik een kreeft?’ En dan kregen ze bij The Golden Globes ook nog Ricky Gervais op hun dak.
 
Nu treedt Jamie Oliver in hun voetsporen. Hij vat onmiddellijk de koe bij de hoorns en gaat de strijd aan met het Amerikaanse overgewicht.
 
Onlangs was bij de Amerikaanse zender ABC de eerste aflevering te zien van Jamie Oliver’s Food Revolution. Nadat hij met hulp van de Britse overheid scholen zo ver kreeg om gezondere voeding aan te bieden is Amerika aan de beurt. De bewoners van de meest ongezonde stad van Amerika, Huntington, West Virginia, waren de gelukkigen.
 
Al moesten ze daar nog een beetje wennen aan de term ‘lunch ladies’. Op het internet sprak men in Huntington gepikeerd van food service staff. Ze waren sowieso niet blij dat iemand kwam vertellen wat ze moesten eten.

Maar Jamie heeft een punt. In de eerste aflevering is te zien hoe schoolkinderen pizza krijgen als ontbijt. En dat er door geen enkel kind nog gewone melk wordt gedronken. Vooral aardbeien- en chocoladesmaak zijn populair. Als hij een tros tomaten aan een klas laat zien en vraagt: ‘Wat zijn dit?’, antwoordt een jongetje: ‘Aardappelen.’

En dat allemaal in Huntington, bekend van het op de laatste zaterdag van juli gehouden Hot Dog Festival. ‘It celebrates the unique variations of local/regional hot dogs.’ (‘Het viert de unieke variatie in lokale en regionale hot dogs.’)

Ooit bestudeerde ik in Wichita Falls, Texas – inderdaad, op de weg naar Amarillo – de menukaart voor het ontbijt. Bij een van de gerechten stond als aanbeveling ‘met gegarandeerd achttien eieren’. Ik ben er ook nog voorgesteld aan de zeer aantrekkelijke Miss Wichita Falls 1986, maar om daar nou gelijk achttien eieren voor op te eten, nee.

Slechte smaak is aan te leren. Bij menig testpanel van consumenten komt de slechtste wijn als winnaar uit de bus, omdat de mensen die het testen die wijn thuis ook drinken.

Het ontwikkelen van goede smaak gaat niet alleen op voor voedsel. Het geldt ook voor kunst. Zou je de bewoners van Huntington plotseling confronteren met een schitterend gedicht van W.H. Auden of een danser in een maillot, dan zouden ze ook hard wegrennen. Het is onbegonnen werk.

In Nederland kan ik ook Italiaanse en Duitse kookprogramma’s zien. Bij Italiaanse programma’s ben ik altijd afgeleid. Het meest smakelijk bij elk Italiaans kookprogramma is de presentatrice. Bovendien maak ik zelden inktvis klaar.

De Duitsers hebben ook kookprogramma’s. Zo leerde ik dat er op Duitse gerechten altijd een klont boter gaat. Een van de bekendste tv-koks is Horst Lichter. Maar er is niets lichts aan Horst. Hij heeft een kookboek op de markt gebracht met als titel Alles in Butter. Als Horst heeft gekookt moet ik het scherm van mijn tv schoonmaken.

Nederland kan er ook wat van. Ons nationale gerecht is stamppot. Wij prakken het liefst alles door elkaar, met een kuiltje voor de jus. Ieder land heeft zijn eigenaardigheden. Zo produceert Schotland fantastisch rundvlees. Toch werden mij in Schotse restaurants regelmatig steaks als schoenzolen gepresenteerd. Daar iets aan doen ligt voor een Engelse tv-kok natuurlijk nog gevoeliger.

Jamie, er is wereldwijd werk aan de winkel. Zelf kook ik op één pit. Maar alles is altijd vers. En omdat ik thuis werk, heb ik de hele dag tijd om bouillon te trekken.

Koken op één pit met een Nederlandse schrijver. Ik zie mogelijkheden. Eerst de serie, dan het boek. Nou alleen nog een leuke Italiaanse presentatrice.

© Arnold Jansen op de Haar

U kunt reageren op ons forum.
 
Eerdere columns: