A stall-holder in Cirencester told my sister that, at home, he switched channels whenever Brexit was mentioned on TV. He couldn’t stand it any longer. In response my sister remarked that she just loved watching the coverage: ‘It’s superior to the best play.’ ‘Well,’ the stallholder had to admit, ‘you couldn’t have made it up.’

This week I’m interviewing myself.

‘You’re a Dutchman who has been living in England for nearly four years. You follow news from England but also still keep track of news from the Netherlands. What do you think of the coverage of the UK in the media of your home country?’

The UK is a surprising country. This proves a challenge when settling in: that’s my opinion as a foreigner. And I’m not talking about the official British citizenship test you need to pass in order to become a British national and in which the authorities ask questions such as: What was the last battle between Great Britain and France? (Answer: the battle of Waterloo.) I usually answer most questions correctly but, at the moment, I have no plans at all to become a British citizen. I prefer to be a resident Dutchman. I love your country. It’s the most peculiar country in the world but it’s also my country.

For the past four years, I, a Dutchman, have lived among the English. At the moment I live in Malmesbury (Wiltshire) together with my sister, who has been in England for more than thirty years (‘but it doesn’t show’).

Because of the impending Brexit, the English reputation has increasingly deteriorated on the continent, even though they liberated Europe. If push comes to shove, they will do it again. I’m an Anglophile; my doctor assures me it is harmless.

Try explaining here in England why the Dutch nearly went mad last weekend. First of all I have to tell you about Maarten van der Weijden: ‘He survived cancer, became an Olympic champion of the 10 km open-water marathon and, since last weekend, he’s a hero – a ‘giant’ according to the Dutch PM – because he attempted to swim the course of the Frisian Eleven Cities Tour (200 km); normally, provided it freezes long enough, which is rarely the case, it is completed on skates.’ (Well, that’s quite an explanation.)

Suddenly last week, Amsterdam was no longer the late mayor Eberhard van Laan’s ‘dear city’. Amsterdam is a magnificent city, that cannot be denied. ‘But during the night, Amsterdam’s city centre becomes a lawless jungle,’ according to the ombudsman of Amsterdam. You can’t invent a more tempting advertisement for the English. ‘Dad is off to Amsterdam, boys!’

It’s a genuinely male summer. There is a run on beer and men are everywhere. It’s as if you can hear David Attenborough’s mellifluous voice utter this comment: ‘There is the male of the species!’

Arnold Jansen op de Haar is caught between two countries: ‘For the last three years I’ve been living in England, but I remain Dutch. So, I still can be blunt, as the Dutch are…’

Of the women, one had been famous for acerbic remarks at Hampstead wine parties; another for delightful tipsiness at Soho lunches. A girl of mixed race, with Afro hair, wore workman’s overalls and Dr Marten Boots. Her first, and only, novel, set in a Northern seaport, had been acclaimed.

Een marktkoopman in Cirencester zei tegen mijn zus dat hij naar een andere zender schakelde als thuis Brexit op de tv was. Hij kon het allemaal niet meer aanzien. Waarop mijn zus opmerkte dat zij er juist graag naar keek: ‘Het is beter dan het beste drama.’ ‘Tja,’ moest de marktkoopman toegeven, ‘je verzint het niet.’

Dit Verenigd Koninkrijk is een verrassend land. Dat vormt bij inburgering een uitdaging. Zeg ik als buitenlander. En dan heb ik het niet over de officiÌÄåÇle inburgeringstest die je moet doen om hier staatsburger te worden, waarbij de overheid vragen stelt als: Wat was de laatste veldslag tussen Engeland en Frankrijk? (Antwoord: De Slag bij Waterloo.) Meestal heb ik bijna alle vragen goed. Maar ik ben nog helemaal niet van plan om Brits staatsburger te worden. Ik wil hier gewoon als Nederlander blijven. Ik houd van uw land. Het is het raarste land ter wereld, maar ook mijn land.

Nu ik als Nederlander reeds zo’n vier jaar tussen de Engelsen woon, thans in Malmesbury (Wiltshire), samen met mijn zus, die reeds meer dan dertig jaar tussen hen woont (‘maar je ziet niets aan haar’), wil ik graag enige bespiegelingen wijden aan het Engelse volk.

De Engelsen worden in Europa vanwege het dreigende Brexit in een steeds kwader daglicht gesteld, terwijl ze toch Europa bevrijd hebben. Als het erop aankomt doen ze dat weer. (Ik ben anglofiel. De dokter zegt dat het geen kwaad kan.)

Probeer hier in Engeland maar eens uit te leggen waarom men in Nederland vorig weekend bijkans gek werd. Eerst vertel ik wie Maarten van der Weijden is: ‘Oud-kankerparient, olympisch kampioen op de 10 km open water en sinds dit weekend held, ‘reus’ volgens de Nederlandse minister-president, omdat hij de Friese Elfstedentocht (200km) aan het zwemmen was. die normaal, als het tenminste hard genoeg vriest, en dat gebeurt zelden, te schaats wordt afgelegd.’ (Dat is best veel om uit te leggen.)

Vorige week was Amsterdam opeens niet meer ‘die lieve stad’ van de overleden burgemeester Eberhard van der Laan. Amsterdam is werkelijk een schitterende stad. Dat kan niemand ontkennen. ‘Maar het centrum van Amsterdam is ’s nachts een wetteloze jungle,’ aldus de ombudsman van Amsterdam. Een verleidelijkere reclameslogan voor Engelsen kan men niet verzinnen. ‘Vader is naar Amsterdam, jongens!’

Ik heb niets tegen sport. Ik kijk er graag naar. Ik heb alleen iets tegen de dominantie van sport in het huidige tijdsgewricht. De vrijheid van levensstijl staat onder druk.

Het is een echte mannenzomer. Het bier is niet aan te slepen en het stikt van de mannetjes. Alsof je de zoetgevooisde commentaarstem van David Attenborough hoort: ‘Daar is het mannetje!’